Een fijne nacht, slaaf (Deel 6)
Gumming!
Zo heet dat toch wanneer je gepijpt wordt door iemand zonder tanden in? Gloeiende, dat doet ze nog lekker ook en als ze zo doorgaat krijgt ze nog veel meer dan mijn voorvocht, ik spuit haar straks helemaal onder!
Argghhhhh, ze stopt en doet haar tanden weer in, waarom nou toch!
"Niet te snel, jochie! Je bent hier voor ons plezier, niet dat van jou!" Hare Heerlijkheid knipoogt naar mij en roept de dames tot de orde door aan te kondigen dat ik ze straks allemaal ga verwennen. "Maar eerst gaat dit sletje zich eens wat fatsoeneren, ons iets te drinken inschenken en het sletje moet nog even een kleine boodschap doen"
Een kleine boodschap?? Hoe bedoelt Ze dat nu weer? Moet ik publiekelijk plassen? Moet ik een ieniemienie hoopje leggen? Moet ik echt een boodschap ergens buiten gaan doen?
Ik voel schaamte op elk gebied opkomen wanneer ik bedenk wat ik tot nu al ondergaan heb. En, wanneer ik die hongerige dames zie, wat mij nog te wachten staat. En Hare Vileinigheid zal er vast nog wel een schepje bovenop gaan doen met Haar zwepen of canes, want Zij wil mij natuurlijk het genadewoord horen gillen.
Nou Juf, ik heb nieuws voor je: ik ga geen genade roepen. Ik laat mij niet kennen, Ze zal het niet horen van mij.
Ik mag er om 7 uur morgenochtend uit wanneer ik alles zonder genade doorsta en ik weet zeker dat dit gaat gebeuren. Ik durf er namelijk niet aan te denken wat er zal gebeuren wanneer ik wel voortijds genade roep.
Ik strompel op de krappe rode laklaarzen naar de keuken en schenk de glazen vol, de string zit nog steeds in mijn bilnaad getrokken en irriteert. Mijn zak zit vol en bungelt aan beide zijden van het stringetje, dat ding is veel te klein voor mij. Wanneer ik de dames ieder een glas aanbied, betasten ze mij schaamteloos en echt, ik voel mijzelf een rode kop krijgen. Ook krijg ik van de dames nog wat kusjes hier en daar, want 'ze vinden mij zo lief'
Uhu. Lief. Jakkes!
"Je belt nu even bij het privehuis hiernaast aan en vraagt of ze mijn camera even aan je meegeven. Denk erom snel terug te zijn!"
Really?? Ik moet over straat naar de buren en daar naar binnen? Zoals ik er nu uit zie? Zichtbaar voor anderen ook nog eens? Is dit niet vernederend genoeg of zo? Ik open mijn mond om mijn bezwaar uit te spreken, maar de blik die Hare Gemeenheid mij toewerpt doet mij zwijgen en ik strompel naar de voordeur.
Hoe verzint Ze het?
Buiten is het koud en ik voel de wind onder mijn dienstmeisjesjurkje waarvan de lintjes in mijn gezicht wapperen. Met mijn hand tegen de muur leunend strompel ik naar het privehuis en het is dat mijn autosleutel nog binnen ligt, anders zou ik er vandoor gaan. Serieus!!
De deur gaat open en ik kijk meteen de hal in waar een groepje mensen zich omdraait en mij met een mengeling van schrik, afschuw en spot aankijken. De portier bekijkt mij van top tot teen en lacht "Laat mij raden, jij komt zeker bij Meesteres Kate vandaan?"
Het groepje mensen barst in een daverend gelach uit en de portier zelf stapt opzij om mij binnen te laten. Hij houdt zijn buik vast van het lachen, tranen lopen over zijn wangen en hij vraagt hikkend van de lach wat ik kom doen.
Ik vraag hem naar de camera van Hare Rottigheid en nu gilt de groep het uit van het lachen. "Nou, als jij zo op de foto gaat! Jij gaat vereeuwigd worden? Gaat Ze er posters van laten maken? Kom je in de krant?"
De gevatte opmerkingen zijn niet van de lucht maar ik laat mij niet klein krijgen en zeg dat ik er eigenlijk best uit zie zo. Okee, misschien wat vreemd voor hen om als man in een dienstmeisjesjurkje te lopen met rode laklaarzen eronder, maar ik zal toch niet de eerste zijn die ze zo zien?
De portier duwt mij een tasje in de handen en zegt "Heb jij jezelf eigenlijk al eens goed bekeken?"
Hij neemt mij mee naar de spiegel die naast de balie hangt en ik zou door de grond willen zakken van schaamte. Open dat gat maar in de grond en laat mij erin zakken alsjeblieft! Dit is zoooo vernederend!!
Met mijn haar plat opgedroogd, mijn baardharen vol plakkerig vocht, een blauwe bult op mijn voorhoofd met nog een streepje opgedroogd bloed, wallen onder mijn ogen, rode lipafdrukken op mijn gezicht, het dienstmeisjesjurkje zo kort dat mijn ballen eronderuit hangen, een dikke blauwe knie en de rode knellende laklaarzen vrees ik dat ik voor lul sta. Het ziet er echt niet uit en ik kan wel janken.
Ik voel mij vernederd tot op het bot en draai me snel weg van de spiegel, stap op de portier af en zeg hem dat hij gelijk heeft.
Ik pak het tasje van hem weer aan en doe de deur zachtjes achter mij dicht terwijl ik het gezelschap nog hoor gieren van de lach.
Met mijn hand weer tegen de muur leunend strompel ik weer terug naar de voordeur van de studio en bel aan. Ik hoop dat Ze snel open doet want verderop zie ik een groepje mensen lallend en brallend aankomen.
Ik bel snel nog een keer en nogmaals. Verdomme, doe nou toch open!!